Gewoon genieten!

Voordat we zijn begonnen aan de oversteek door de woestijn naar west Australië hebben we eerst nog een paar relaxte dagen gehad in Elliston en Ceduna. Beide steden liggen aan de kust en hebben mooie witte stranden. In deze tijd van het jaar zie je daar niemand op zitten/liggen. Bij deze temperaturen in NL zouden de stranden helemaal vol liggen. Nu zijn wij ook geen echte strandaanbidders, maar over of langs het strand wandelen is wel ons ding. Dat hebben we dan ook regelmatig gedaan. Na de soms heftige wandelingen in de bergen zijn de wandelingen langs de kust een welkome afwisseling. Het enige nadeel hier zijn de enorme hoeveelheid vliegen, die maken het onmogelijk om buiten te zitten, dus als we niet wandelen zitten we binnen. Dit kan zijn in de plaatselijke pub om een gekoeld glas bier te drinken,  of in de camper. Waarbij de pub natuurlijk onze voorkeur heeft ;-)

In Ceduna begint de ruim 1200km lange weg door de woestijn, de Nullarbor. Met uitzondering van een paar Roadhouses rijd je door een groot natuurgebied met in het begin bossen en later gaat dit over in een vlakte met lage begroeiing. Het lijkt een soort heide gebied maar dan anders. De weg gaat op sommige plekken vlak langs de kust wat weer mooi uitzichten oplevert. Maar ook hier stikt het van de vliegen en is het snel de auto uit en in om niet gek te worden van al het gezoem om je hoofd. Al snel heb ik bij het eerstvolgende roadhouse een hoedje met gaas gekocht,  ik loop nu dus met een soort imkers hoed op,een hele verbetering.

Op elke parkeerplaats langs de weg mag je overnachten maar veel liggen heel dicht langs de weg. Wij besloten te overnachten bij een uitzichtpunt aan de kust dat net iets verder van de weg afligt. We zijn snel even bij het uitzichtpunt geweest en daarna de auto niet meer uitgeweest. Harde wind, veel vliegen en uiteindelijk ook een regenbuitje hielden ons binnen.  Nadat we weer al ons groente en fruit hadden opgegeten konden we de volgende dag de grens met west Australië passeren. Hier werd wel gecontroleerd of we niks bij ons hadden maar eigenlijk stelde de controle niet zoveel voor. Ze zijn hier overigens zo streng op het niet invoeren van groente en fruit om te voorkomen dat er allerlei ziektes op de gewassen overslaan. In west Australië hebben ze die  niet zoveel waardoor ze makkelijk hun gewassen kunnen exporteren. 

Onderdeel van de weg door de Nullarbor is de 90 miles straight,  de langste weg van 146,6km zonder een bocht. In de rest van de weg zitten overigens ook niet zoveel bochten. De rechte wegen vonden we niet zo heel bijzonder, wel het feit dat je zo lang kunt rijden en dan maar een handjevol auto's tegenkomt en wat road trains.

Terwijl we op de 90 miles straight reden hadden we wat afleiding van een enorme onweersbui die net langs ons trok. Het was een mooi schouwspel waar wij gelukig alleen een paar regendruppels van meekregen. 

De 2e nacht wilden we weer op een vrije Camping langs de weg overnachten, maar de camping die we op het oog hadden zag er erg troosteloos en kaal uit na een bosbrand. We zijn daarom maar door gereden naar de camping bij het Roadhouse een paar km verder. Het voordeel hiervan was dat we in het restaurant konden eten.

Inmiddels zijn we weer in de bewoonde wereld, dit moet je wel ruim zien want nog steeds woont er bijna niemand en liggen de steden ver uit elkaar. We zijn in de wheatbelt van west Australië, we rijden dus weer door een enorm groot gebied met graanvelden. Het heeft hier de afgelopen dagen redelijk veel geregend, voor het eerst zien we nu water op het land staan. Het is echter nog niet zo erg dat we te maken hebben met Floodings, en door het water moeten rijden. Het landschap ziet er wel lekker fris en groen (en rood) uit.

De wegen worden hier goed onderhouden, maar daar heb je met het weinige verkeer niet zoveel last van. Vandaag hadden we een uitzondering, we hebben minstens 20 minuten stil gestaan ivm wegwerkzaamheden.  We stonden in een file van wel 10 auto's! Niemand maakte zich druk en wachtte geduldig tot de weg weer vrij was.

De laatste dagen ontvang ik van veel mensen vragen of we eerder naar huis komen ivm het c-virus. Tot nu toe zagen we daar nog niet de noodzaak van in. Vandaag is echter duidelijk geworden dat alle internationale vluchten vanaf Australië vervallen van eind maart tot eind mei. We hebben daarom contact opgenomen met onze reisorganisatie. De eerste stappen voor de terugreis zijn gezet, nu hoeven we alleen maar te wachten op de bevestiging van onze terugreis. In de tussentijd genieten we nog van onze vakantie en stiekem hopen we dat we niet al te snel naar huis hoeven.